"05.45 İstanbul’un atmosferini yaratırken karanlığa odaklandım. Karanlığa karşı önümde iki seçenek vardı. Bu seçeneklerden biri karanlığı inkâr etmekti, diğeri ona dalmak. İkinci yol bana daha uygun geldi."
Bir bakmışsın bir arkadaşın düşmüş, yürüyemiyor. İşte o hal sana güç oluyor, o düşüş dizlerine derman oluyor. Kendinden, acından geçer; takatsizliğini unutur gidip onu sırtlarsın ya da omuz verir yürür, yürütürsün. Ona koltuk değneği olursun bir bakıma. Veya o takatsiz kalma halinde bir yoldaşın sana sıcak bir söz söyler, bırakalım sözü hafif bir gülümser, evet sadece hafif bir tebessüm eder ve sen canlanırsın, atlas gibi tutup dünyayı omuzlarsın. Ya da mumdan yapılmış bir tekneyle ateş …
Parçalanmışlığını, uluslaşma sancılarını, tutsaklık çelişkilerini, yaşam gayretlerini ve alışkanlıklarını temsil ederler. Destanları nesiller boyunca dilden dile anlatılır, seslendirilir. Kurdistan’ın, Kürt olmanın yazgısı bu destanlarla yeniden üretilir, paylaşılır ve günümüze kadar ulaşırlar.
Destandaki Kürt ethosunu, yani etiğini, ahlakını, ruhsallığını, değer ve özgürlük geleneğini en iyi sanat ve edebiyat görünür kılabilirdi. Kendi tarihini etik, estetik, politik dokunuşlarda bulunarak güncelle buluşturmanın olmazsa olmazıydı bu. Ne kadar anlaşıldı acaba?